1956-ի նոյեմբերի 29-ին հաղորդավար Նարա Շլեպչյանի գեղեցիկ ձայնով իրականացավ մեր բոլորի երազանքը. տրվեց Հանրային հեռուստատեսության մեկնարկը, իրադարձություն, որին սպասում էին բոլորը: 

Հանրայինի առաջին աշխատողները հեռուստատեսությունը պատկերացնում էին որպես արվեստի և մշակույթի արժեքների հետ շփման միջոց: Դա էր պատճառը, որ  սկզբնական եթերը հարուստ էր գեղարվեստական հաղորդումներով և հեռուստատեսային ներկայացումներով: Պատրաստվում էին նաև մանկական հաղորդումներ: Առաջինը ռեժիսոր Օլգա Մելիք-Վրթանեսյանի «Գյուլնազ տատի հեքիաթները» հաղորդումն  էր, որի անդրանիկ եթերը հեռարձակվեց 1957 թ.  փետրվարի 17-ին:

Նույն թվականի օգոստոսի 6-ին հեռուստատեսության եթերը համալրեց «Շաբաթվա նորություններ» լրատվական թողարկումը, որը պարբերական չէր: Միայն 1958-ի փետրվարից հայկական հեռուստատեսության լրատվական թողարկումը` «Նորություններ» անվամբ, դարձավ պարբերական: Այդ ժամանակ էլ ստեղծվեց հեռուստատեսության լուրերի խմբագրությունը: Առաջին քաղաքական մեկնաբաններից  էին Ջոն Կիրակոսյանը, Հակոբ Հակոբյանը: 

Հետաքրքիր էին Ամանորի առաջին ծրագրի նախապատրաստությունները: Տաղավարը, որն ընդամենը 60 քմ էր, չէր բավականացնում տոնական ներկայացման համար: Սրահում դաշնամուրի, հեռուստախցիկների, մոնիտորի, լուսավորող սարքերի կողքին դեռ պետք է դրվեր տոնածառը: Հնարամիտ աշխատակիցների շնորհիվ բնական տոնածառը փոխարինվեց պաննո-տոնածառով, իսկ օպերատոր Վահագն Ղարիբյանը, իր օգնականների հետ թիթեղյա փայլուն բանկաների մեջ տարբեր հզորության և գույնի լամպեր դնելով, ստացավ առաջին ինքնաշեն լուսարձակները:
Հիմնադրումից 10 տարի անց, հայկական հեռուստատեսությունը հասցրել էր համամիութենական շրջանակում զբաղեցնել առաջնային դիրքեր` ունենալով մոտ 500 էկրանավորում, որոնցից էին «Սայաթ-Նովա»-ն, «Շրթներկ համար 4»-ը:
1970-ականներին Հանրայինի ցուցադրման տիրույթը դուրս եկավ Երևանի սահմաններից: Առաջին հաղորդումները մայրաքաղաքից դուրս հեռարձակվեցին Ղափանում, Քաջարանում, Սիսիանում, ավելի ուշ` նաև Ամասիայում: Այս և այլ տարածքներում բնակչությունը հնարավորություն ունեցավ դիտելու ինչպես Հայաստանի, այնպես էլ Մոսկվայի ծրագրերը:

«Միացրեք հեռուստացույցի 11-րդ ալիքը»: 1973թ. «Եթերում է Երևանը» շաբաթաթերթի 40-րդ համարն այս վերնագրով է տեղեկացնում Հայաստանի հեռուստատեսության երկրորդ ծրագրի եթերամուտը: Արդեն 1978-ից այդ երկու ծրագրերի հաղորդումների կեսը եթեր էր հեռարձակվում գունավոր պատկերով: Գունավոր եթերի մասին խոսելիս չենք կարող չանդրադառնալ Հովհաննես Ադամյանին, ով աշխարհում եռագույն հեռուստացույցի գյուտի հեղինակն է, և ում  հայտնագործությունն ամերիկյան «Կոլումբիա» (“Columbia Pictures”) ընկերությունը 1950-ականներին կիրառեց իր գործունեության մեջ:

1977 թ. հայկական հեռուստատեսության  հաղորդումների միջին տևողությունը հասավ օրական 12 ժամի: Այդ տարիներին մեր երկրում կար մոտ 500.000 հեռուստացույց, որոնցից 100.000-ը` գունավոր:

1970-ականների սկզբին Հանրայինի երաժշտական եթերն էլ ավելի հարստացավ. ստեղծվեց  հեռուստատեսության և ռադիոյի սիմֆոնիկ նվագախումբը, որի գեղարվեստական ղեկավարն էր Օհան Դուրյանը: Հայկական ժողովրդական և էստրադային երգի տարածման գործում մեծ դեր ստանձնեց «Երաժշտական փոստարկղ» հաղորդաշարը, որի առաջին եթերը հեռարձակվեց 1977թ. նոյեմբերի 25-ին:

1983-ին հայկական հեռուստատեսությունը ներկայացրեց հերթական անակնկալը` «Երևան» ստուդիայում նկարահանված «Անուշ» ֆիլմ-օպերան: 1980-ականների կեսերին վերականգնվեց ուղիղ եթերը: Ծնունդ առավ «Առաջարկում է հեռուստադիտողը» հաղորդաշարը, որ ներկայացնում էր մարդկանց կարծիքները տարբեր հեռուստահաղորդումների վերաբերյալ: Այս շրջանում որակական նոր փոփոխություններ կրեց «Լրաբեր» տեղեկատվական ծրագիրը, մեծացավ հասարակության վստահությունը հեռուստատեսային խոսքի հանդեպ:

1988 թվականը մեր ժողովրդի համար ալեկոծությունների, ազգային ինքնորոշման և վերաարժևորման տարի էր: Առաջ էր եկել Ղարաբաղյան հիմնախնդիրը: Փոքր էկրանը դարձավ ավելի հրապարակային, հատկապես մոսկովյան հեռուստատեսությամբ տրված Հենրիկ Բորովիկի` արցախյան իրադարձությունները ներկայացնող «Դիրքորոշում» հաղորդումից հետո: Սակայն իրադարձությունների լուսաբանման գագաթնակետը հունիսի 15-ին Հայաստանի Գերագույն խորհրդի նստաշրջանի աշխատանքների ուղիղ հեռարձակումն էր: Այս նույն ժամանակահատվածում ուղիղ հեռարձակումներ եղան նաև Լեռնային Ղարաբաղից:

1988-ի տարեվերջյան եթերը ողողված էր նաև սև գույներով: Դեկտեմբերյան երկրաշարժի առաջին իսկ օրերից հեռուստատեսության գլխավոր խմբագրության լրագրողներն աղետի գոտում էին: Այստեղից պատրաստված ռեպորտաժներով էին սկսվում և ավարտվում «Լրաբեր»-ի հատուկ թողարկումները: Երկրաշարժից հետո հազարավոր մարդիկ փնտրում էին իրենց հարազատներին, ընկերներին: «Երևանը և երևանցիները» խմբագրությունը հանրապետության Ներքին գործերի նախարարության հետ համատեղ ստեղծում է «Որոնում» ծառայությունը և նույնանուն ծրագիրը, որը շատերին «գտավ» և օգնեց: